Zadaniem układu do detekcji mionów jest określenie, czy dana cząstka jest mionem, przybliżone wyznaczenie jej pędu i przesłanie tej informacji do układu pierwszego stopnia trygera. Miony wyróżniają się zdolnością do przechodzenia przez grube warstwy absorbenta (zwykle żelaza), który zatrzymuje wszystkie inne cząstki. Detektor mionowy, pokazany na Rys.1, składa się z pięciu stacji komór gazowych M1-M5, poprzedzielanych warstwami żelaza. Funkcje absorbenta między stacją M1 i M2 spełniają kalorymetr elektromagnetyczny i hadronowy. Łączna grubość absorbenta wynosi 21 średnich długości dróg oddziaływania hadronów. Łączna powierzchnia komór wszystkich stacji to 870 m2 podzielone na ok. 1500 modułów ze 150 tys. kanałami odczytu danych.
 Rys.1 |
 Rys.2 |
Do detekcji mionów użyte są wielodrutowe komory proporcjonalne (Rys.2), które mogą pracować aż do częstości padających cząstek przekraczających 100 kHz/cm2. Komory te osiągają efektywność detekcji torów cząstek naładowanych powyżej 99%. Detektory te są w stanie przekazać informacje o położeniu toru mionu do pierwszego stopnia trygera w czasie krótszym niż 25 ns.